สมัยพี่ทำงานที่บริษัทซีเกทใหม่ ๆ พี่มีเพื่อนสนิทคนหนึ่ง ถือว่าเป็นเพื่อนเป็นพี่ที่รักมาก เพราะอายุมากกว่าพี่ปีหนึ่ง เราทำงานกะเดียวกัน ไปไหนด้วยกันตลอด ชีวิตสมัยวัยรุ่นนั้น พี่เป็นคนที่มีความฝันนะ แต่จะเป็นคนที่ทำตามฝันเรื่อย ๆ ไม่ค่อยกดดันอะไรมากนัก
เรื่องคบเพื่อน มีร้อยก็ให้ร้อย ไม่เคยคิดหน้าคิดหลัง เพราะคิดว่าเราดีเต็มร้อย เพื่อนก็ต้องเต็มร้อยกับเราเช่นเดียวกั และความที่เป็นคนใจดี ใจกว้าง มองโลกในแง่ดี พี่มักจะเจอคนเอาเปรียบแบบไม่รู้ตัว และความเป็นคนขี้สงสาร ทำให้ต้องควักกระเป๋าบ่อย ๆ
พี่เป็นคนที่ขยัน ทำงานเก่ง พี่ทำงานพ่วงโอทีสองสามกะแล้วแต่ผู้จัดการจะให้ทำ มีเงินส่งให้พี่สาวสร้างบ้านให้พ่อ แต่แปลกพี่ไม่มีเงินเก็บเลย และไม่มีอะไรเพื่อตัวเองเลย
ทุกครั้งที่เพื่อนสนิทคนนี้บอกว่า ไม่มีตังค์กินข้าว ครอบครัวมีปัญหาต้องส่งเงินกลับบ้านให้พ่อกับแม่หมด พี่ก็ใจดีเพราะรักเพื่อน ซื้อกับข้าวแบ่งเพื่อนทานตลอด พี่ไม่เคยรู้ตัวเลยว่า วงจรความใจดีทำให้พี่ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันของตัวเองเลยสักนิด ชีวิตเหมือนอยู่ไปวัน ๆ
จวบจนหนึ่งปีผ่านไป พี่มีโอกาสแวะไปเที่ยวบ้านเพื่อนคนนี้โดยไม่ตั้งใจที่อำเภอบัวใหญ่ นครราชสีมา ซึ่งสมัยนี้คงขยายเป็นจังหวัดไปแล้ว เมื่อพี่ไปถึงบ้านเพื่อน เห็นเพื่อนสร้างบ้านหลังใหญ่โตตั้งตระหง่านสง่างามในหมู่บ้าน
ในวันนั้ันพ่อกับแม่เพื่อนพูดชมเพื่อนต่อหน้าพี่ว่า เพื่อนคนนี้ยอมอดมื้อกินมื้อเพื่อสร้างบ้านให้พ่อแม่ เป็นลูกที่กตัญญูมาก ๆ ขณะนั้นพี่ยิ้มจาง ๆ และหันมามองตัวเองเศร้า ๆ หยุดคิดในใจ เพื่อนส่งเงินมาให้พ่อแม่สร้างบ้านทุกเดือน เพื่อจะมีบ้านใหญ่โต บอกพ่อแม่ว่ายอมอดข้าว แต่เบื้องหลังอาศัยกินข้าวกับพี่ตลอด
พี่นี่โคตรใจดีเลย ใจดีจนเพื่อนมีบ้านใหญ่โต แต่ตัวเองไม่มีอะไรเลย ตั้งแต่นั้นพี่เริ่มถอยห่างจากเพื่อนคนนี้ หยุดเป็นคนใจดี แต่ก็ยังคบเพื่อนคนนี้อยู่ แต่เมื่อสิบเจ็ดปีที่ผ่านมา เพื่อนคนนี้ทราบว่าพี่แต่งงานมาอยู่ต่างประเทศ จึงติดต่อส่งจดหมายหากัน จดหมายฉบับสุดท้ายที่พี่ได้รับจากเพื่อนคนนี้ ก็คือ อยากให้พี่ช่วยเหลือเรื่องเงิน เพราะเธอและสามีเพิ่งออกรถกระบะใหม่ ๆ มีภาระเยอะ ผ่อนรถไม่ค่อยไหว พี่ตอบจดหมายไปแบบตรง ๆ
“หากทำอะไรที่เกินตัวและลำบากตัวเอง ก็อย่าทำ เพราะหนูคงช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะ ตัวหนูเองสามีก็ต้องเลี้ยงดู ไม่ได้ทำงาน เรียนหนังสืออย่างเดียว”
จดหมายฉบับสุดท้ายที่พี่ตอบกลับไปครั้งนั้น ไม่มีการตอบกลับมาอีกเลย และความสัมพันธ์มิตรภาพก็จบลง
แม้พี่จะเคยมีความทรงจำดีๆ กับเพื่อนคนนี้ แต่พี่ไม่เคยเสียใจที่ไม่มีเขาในชีวิต พี่เรียนรู้จากประสบการณ์ครั้งนี้ว่า
“Never let the people abuse your kindness”
เราเป็นคนใจดีได้ แต่อย่าให้คนเอาเปรียบจนไม่มีที่ยืน บางครั้งก็ต้องเรียนรู้ที่จะปฏิเสธให้เป็น ต่อให้เราเป็นคนให้สักพันครั้ง หากเมื่อใดที่เราต้องปฏิเสธแค่ครั้งเดียวและคงเป็นครั้งสุดท้าย เราก็จะเป็นคนใจดำสำหรับเขาอยู่ดี
จึงไม่แปลกที่โลกนี้ “คนที่เคยใจดี กลับเป็นคนใจไม่ดี" หากเจอคนแบบนี้ ก็ขอให้หลีกหนีให้ไกลที่สุด
